Tektura falista jest jednym z najpowszechniejszych surowców używanych do produkcji opakowań. Dzieje się tak, ponieważ opakowania kartonowe są lekkie, trwałe, zajmują stosunkowo niewielką przestrzeń przy składowaniu, a ich estetyczny wygląd doskonale współgra z zabezpieczeniem pakowanego towaru. Ponadto tektura falista idealnie nadaje się po wykorzystaniu do ponownego przetworzenia.

Jak najprościej scharakteryzować tekturę falistą ?

Tekturę falistą można określić jako produkt otrzymany ze sklejonych z sobą naprzemiennie warstw płaskich orz pofalowanych papieru. Ilość poszczególnych warstw dzieli tekturę na określone rodzaje:

Tektura dwuwarstwowa (2-w)

Warstwa płaska (1) + warstwa pofalowana (2)

Ten typ tektury służy przede wszystkim do owijania delikatnych, kruchych przedmiotów wymagających dodatkowego zabezpieczenia.

 

---

 

Tektura trzywarstwowa (3-w)

Warstwa płaska (1) + warstwa pofalowana (2) + warstwa płaska (3)

 

 

 

---

 

 

Tektura czterowarstwowa (4-w)

Warstwa płaska (1) + warstwa pofalowana (2) + warstwa pofalowana (3) +warstwa płaska (4)

W tym typie tektury poprzez bezpośrednie sklejenie wierzchołków fal uzyskuje się falę X. Chociaż tektura ta cechuje się stosunkowo dużą wytrzymałością, chroniona patentem nie cieszy się zbytnią popularnością.

---

Tektura pięciowarstwową (5-w)

Warstwa płaska (1) + warstwa pofalowana (2) + warstwa płaska (3) +warstwa pofalowana (4) + warstwa płaska (5)

 

 

 

---

Tektura siedmiowarstwowa (7-w)

Warstwa płaska (1) + warstwa pofalowana (2) + warstwa płaska (3) +warstwa pofalowana (4) + warstwa płaska (5) + warstwa pofalowana (6) + warstwa płaska (7)

 

 

---

Papiery stosowane na warstwę zewnętrzną oraz wewnętrzną określa się jako liner. Natomiast papier przeznaczony na falę jako fluting. Istnieje tutaj wiele gatunków poszczególnych papierów, co daje szerokie spektrum możliwych kombinacji. Zestawień, które pozwalają na uzyskiwanie tektur o różnorodnych parametrach wytrzymałościowych czy pokryciach.

Papierami stosowanymi na linery mogą być:

• brązowe papiery celulozowe (kraftliner)
• brązowe papiery makulaturowe (np. testliner, testliner 2 (T2), testliner 3 (T3), testliner 4 (T4),TSL)
• białe papiery celulozowe (np. kraftliner royal 2000 (KW2) czy kraftliner white top (KWT))
• białe papiery makulaturowe (np. testliner white top B1 (TWTB1), testliner white top C1 (TWTC1), testliner white top C2 (TWTC2)).

Natomiast przykładowe papiery stosowane na fluting to:

• papier makulaturowy typu fluting (np. Recycled Fluting 1 (RF1) czy Recycled Fluting 2 (RF2)
• papier półchemiczny typu fluting (np. semi chemical fluting)
• wysokowytrzymały papier makulaturowy typu fluting ( np. Recycled Fluting High Performance 1 (RFHP1), Recycled Fluting High Performance 2 (RFHP2), Recycled Fluting High Performance 3 (RFHP3), Recycled Fluting High Performance 4 (RFHP4).

Jaką rolę pełni fala w papierze

Jak widać papiery są istotnym elementem wpływającym na parametry tektur. Kolejnym istotnym czynnikiem jest sama warstwa pofalowana. Ma ona bezpośredni wpływ na właściwości amortyzacyjne. To dzięki nim opakowania wykonane z tektur falistych dobrze zabezpieczają pakowane produkty przed uszkodzeniem mechanicznym.  Fala może mieć również różny kształt oraz wielkość. W przypadku kształtu rozróżnia się dwa podstawowe: sinusoidalny ( najczęściej stosowany) i klinowy.

Można dokonać również pomiaru fali, na podstawie którego określa się jej symbol.

Fala B,C,E – to najczęściej używany, powszechny alfabet.

A tak naprawdę co oznacza?

Otóż fala ma swoją wysokość (h). Określa się ją mierząc odległość pomiędzy podstawą a wierzchołkiem fali. Podziałka fali (t) to odległość mierzona między dwoma sąsiadującymi z sobą wierzchołkami fali, Natomiast współczynnik pofalowania określa stosunek długości papieru przed pofalowaniem do długości pofalowanej wstęgi.

Biorąc pod uwagę wysokość (h) fali można wyróżnić następujące typy fal: A, B, C, E, F, G, N, W, D, K. Chociaż – jak widać – jest ich sporo, to do produkcji pudeł z tektury falistej ich zakres jest ograniczony. I tak najpopularniejszym rodzajem jest:

1. Fala niska – Fala B
2. Fala średnia – Fala C
3. Mikrofala – Fala E

Zakres średniej wysokości fali, wyrażonej w [mm] dla powyższych typów kształtuje się następująco:

1. Fala B – 2÷<3 [mm]
2. Fala C – 3÷<4 [mm]
3. Fala E – 1÷2 [mm]

Tektura jako podstawowy surowiec ma bezpośredni wpływ na wykonane opakowanie. Zatem niezwykle istotny wpływ mają użyte papiery oraz kleje. Zachowanie charakterystycznych dla tektury falistej właściwości konstrukcyjnych można osiągnąć tylko wówczas, gdy wszystkie warstwy będą z sobą trwale połączone. W przeciwnym razie ulegnie deformacji podczas działania na nią sił zgniatających. Bowiem osłabiona spoina klejowa nie utrzyma odpowiedniej konstrukcji fali. Spowoduje to rozluźnienie struktury fal i zmniejszy zdolności amortyzacyjne.

Przykłady tektur można zobaczyć w galerii poniżej

Nie bez znaczenia pozostaje również prawidłowy dobór fali. Fala wysoka ma lepsze właściwości amortyzacyjne niż fala niska. Odbywa się to jednak kosztem mniejszej wytrzymałości na zginanie i zgniatanie na płasko (CMT). Również w przypadku fali wysokiej zużycie flutingu (warstwy pofalowanej) na tę samą długość tektury będzie większe niż przy fali niskiej. Niewątpliwie będzie to miało odzwierciedlenie w wyższej cenie. Istotnym wskaźnikiem jakościowym jest również odporność na zginanie i załamanie. Będzie ona niższa niż przy fali wysokiej. Dla fali niskiej ten parametr będzie wyższy.

Jak widać dobór odpowiedniej tektury falistej jest kluczowym elementem wykonania opakowania optymalnie dopasowanego do wymagań pakowanego produktu.

Źródło: „Technologia wytwarzania tektury falistej” Ewa Drzewińska, Jacek Czechowski, Anna Stanisławska.